بدون عنوان

می خواهم برگردم به روزهای کودکی 

آن زمان ها که : 

پدر تنها قهرمان بود . 

عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد 

بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود ... 

بدتـرین دشمنانم، خواهر و برادر های خودم بودند . 

تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند. 

تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود 

و معنای خداحافـظ، تا فردا بود...