تقدیم به پسرم

عزیزترینم,فرزندم، محمدطاهای من

من مادرت هستم…

من با عشق, با اختیار, با آگاهی تمام پذیرفته ام که مادرت باشم

تا بدانم خالقم چگونه مخلوقش را دوست میدارد هدایت میکند و در برابر خواسته های تمام نشدنی اش لبخند میزند و در آغوشش میگیرد,

من یک مادرم هیچ کس مرا مجبور به مادری نکرد…

 من به اختیار مادر شدم تا بدانم معنی بی خوابی های شبانه را ، تا بیاموزم پنهان کردن درد را پشت همه حجم سکوتی,که گاه از خودگذشتگی نامیده میشود…

 تا بدانم حجم یک لبخند کودکانه ات می تواند معجزه زندگی دوباره ام باشد…

من نه بهشت می خواهم نه اسمان و نه زمین …

 بهشت من ، زمین من و زندگی ام نفس های آرام کودکی توست که در آغوشم رویای پروانه آرزوهایت را میبینی…

من مادرم ,همانی که خالقم ذره ای از عظمتش را به من بخشید تا تجربه کنم حس بزرگی و لامتناهی شدنش را.

من هیچ نمی خواهم هیچ … هیچ روزی به من تعلق ندارد, همه روزها ساعت ها و ثانیه های من تویی و من دست کودکیت را میگیرم تا به فردای انسانیت برسانم که این رسالت من است بر تو وهیچ منتی از من بر تو وارد نیست

که من با اختیار به عشق

تو را به این دنیای پر اشوب خوانده ام…